Vorige week stapte ik net als iedereen het weekend in met één zekerheid, namelijk dat alles onzeker was.

Vrijdag 13 maart
’s Middags had ik bij enkele leerlingen nog een methode-onafhankelijke Alfatoets of NT2-toets afgenomen, terwijl de rest van de klas lekker was gaan sporten bij mijn collega. Er was hard gewerkt door de leerlingen die aanwezig waren, iedereen was klaar. Ik vond dat ze in het laatste uur, na sport, samen tijd met elkaar mochten hebben met een spelletje erbij en Nederlandse muziek aan op de achtergrond.

Dat werd iets anders doordat leerlingen onzeker waren door wat op het nieuws werd gezegd. Eerder in de week waren er namelijk al restricties gekomen vanuit de overheid. Er werden geen handen meer geschud. In plaats daarvan kwam de elleboogstoot, die later toch als ‘niet goed’ werd bestempeld omdat ook het advies werd gegeven om hoesten en niezen vooral in je elleboog te doen. De leerlingen zijn echter creatief en al snel ontstond er een soort dansje waarbij de voeten elkaar afwisselend raakten. Voetzoenen, noemen ze dat. Er kwamen allerlei varianten tot stand die de situatie wat luchtiger maakte.

Het laatste uur op vrijdagmiddag bespraken we wat al uren, nee dagen al in de lucht hing. Het coronavirus, waar in het Jeugdjournaal dagelijks over werd verteld. Er waren al meerdere leerlingen die niet meer naar school durfden te komen, uit angst voor de ‘onzichtbare vijand’ bleven ze thuis. Het groepje leerlingen was klein op vrijdagmiddag het laatste uur. We spraken met elkaar over de mogelijkheid dat de scholen zouden gaan sluiten, net als in Italië en China zoals we hadden meegekregen. Wat zou er dan gebeuren? Hoe zouden ze dan nog Nederlands kunnen leren? Zouden ze dan nog wel kunnen sporten? Allemaal onzekerheden en ik had de antwoorden niet voor ze. Ik sprak met ze af dat zodra er informatie zou komen ik hen ervan op de hoogte zou brengen en dat als ze vragen hadden ze die aan me konden sturen. Een vreemd einde van de week. 15:00 uur, de bel ging, we namen afscheid van elkaar met een voetengroet. Niet wetende dat ik de leerlingen zondagavond toch echt via WhatsAppberichten zou informeren over het besluit om de scholen tijdelijk te sluiten. En niet wetende dat het inrichten van leren op afstand echt realiteit zou gaan worden.

Zaterdag 14 maart
De vraag van mijn leerlingen hield me bezig. Ik las me in bij Facebookpagina’s en forums over digitaal leren, waar toch veel werd gesproken over middelen die onze leerlingen vaak niet hebben en materialen die voor onze leerlingen niet van toepassing zijn. Via Facebook schakelde ik het netwerk van docenten Alfabetisering NT2 “ANT2 maar mee” in, dat ik daar had opgebouwd, om mee te denken over mogelijkheden. “Hoe zou jij dat aanpakken als je vanaf maandag les moet gaan geven aan alfa’s en langzaam lerende NT2-leerlingen in een digitale omgeving?” Ik bleef zelf ook zoeken en ik vond tips, die bundelde ik tot een document wat ik steeds weer zal kunnen aanvullen zolang dat nodig is en wat anderen ook kunnen gebruiken.

Zondag 15 maart
Het was zover, het nieuws werd aangekondigd, de scholen zouden sluiten. Strikte maatregelen om de coronacrisis te vertragen. Doordat niet alle leerlingen er waren had ik niet van iedereen een kloppend telefoonnummer. De leerlingen waarvan ik dat wel had informeerde ik door ze het bericht vanuit de organisatie toe te sturen, een link naar de berichtgeving van het Jeugdjournaal en alle leerlingen vervolgens te bellen om er zeker van te zijn dat ze begrepen wat dit alles inhield. Leerlingen die bevriend zijn met leerlingen van wie ik geen nummer had vroeg ik mijn nummer door te geven en hen te vragen contact met mij op te nemen. De leerlingen gaven aan dat ze het begrepen, ze bleven thuis en ik zou de volgende dag weer contact met ze opnemen.

Deze blog werd geschreven voor LOWAN vo.